Wat kan ik betekenen voor mijn suïcidaal gezinslid?

Ik stuur hem soms berichtjes. Vooral om hem het gevoel te geven dat ik aan hem denk, wat ook zo is. Maar toch heb ik daar niet meer altijd zin in. Soms heb ik ook nood aan wat afstand.

Ik luister vooral veel naar haar. Er voor haar zijn, dat is al heel belangrijk. Eenvoudige oplossingen zijn er niet.

Ik weet niet zeker wat te doen. Als het slecht gaat met haar, verstoppen we scherpe dingen en medicatie en houden haar wat meer in de gaten.

Hij is mijn oudere broer maar toch moet ik voor hem zorgen. En dat zal ik altijd blijven doen. Maar dat neemt weg dat het heel veel van mij vraagt.

Haar bezoeken toen ze opgenomen werd? Ik kan dat moeilijk aan. Dan zie ik mijn zus soms enkele dagen niet.

Wij worden daarin goed begeleid en betrokken. En dat iedereen in ons gezin er voor open staat helpt ook veel.

Ik en papa zijn zot van voetbal. Als ik ga trainen of naar een match ga, vraag ik hem om mij te brengen zodat hij buiten komt.

Mama tot bij de hulpverlening krijgen, lukt mij voorlopig niet. Het is net alsof ik de enige ben die doorheeft dat mama hulp nodig heeft. Ik mis daarin steun van anderen.

Het lijkt  éénrichtingsverkeer. Ik probeer haar te helpen, maar ik dring niet echt tot haar door. Dat frustreert mij.

Als ik zei: "Zou ge dit of dat niet doen?" Allé, om hem te helpen zijn leven terug op de rails te krijgen, dan was het vlammende ruzie, dat was nooit goed,… Dat hielp niet. en ik voelde mij schuldig. Zeker als hij dan zei dat hij zelfmoord ging plegen.

De rode draad is inderdaad van: hoe kan je effectief steun bieden? Dat weet ik nog altijd niet. Behalve, en dat is wel belangrijk, er te zijn voor je kind. Wat je moet doen: er blijven staan, blijven naartoe gaan en interesse blijven tonen.

Hij kreeg veel stress van school. Opdrachten, taken, stage… hij zag daar van af. Ik had zo iets van: ‘Dat moet hier gedaan zijn’. Niemand mag nog druk op hem leggen. We hebben dan afspraken met school gemaakt en alles op een lager pitje gezet.

Ze kwam naar mij toe en zei: "Mama, het gaat niet goed met mij”. Ik zei: “Kind, ik weet het, ik zie het.” “Ik wil met iemand praten.” Ik zei: “Ja dat kan. Hoe komt het?” En zij: “Ik heb gekrast.”

Ze doet echt haar best, iedere dag is overleven, is opstaan, haar courage inspreken. "n als het niet goed gaat, al de tips meegeven die we meegekregen hebben: een douche nemen, muziek of zingen.

Met het crisisteam hadden we afgesproken, als hij dat voelde opkomen, moest hij mij een blanco bericht sturen. En dat hielp goed, dan kreeg ik soms op mijn werk een blanco bericht. Dan moest ik hem eventjes de tijd laten en dan moest ik hem bellen. En dan nam hij gewoonlijk op of hij stuurde mij een berichtje terug: 'Mama, het gaat terug beter.'

Als ik laat moet werken, dan kan mijn vrouw niet gaan repeteren. Er moet steeds iemand thuis zijn, als hij er is.

Ik heb op advies alle medicatie weggehaald, alle ontstoppers weggedaan, breekmessen uit haar etui gehaald, de touwen in het tuinhuis,... maar dat is akelig om daar mee bezig te zijn.

Als Maarten ’s avonds gaat slapen, dan doen wij ook nog een gesprek op bed, dat is zo ons moment. Soms zijn dat luchtige dingen maar soms zijn dat ook nog zware dingen.