Barbara
Barbara is boekhoudster en mama van vier kinderen. Haar zoon, Victor, denkt al drie jaar aan zelfmoord en heeft een zelfmoordpoging ondernomen. Barbara twijfelt of ze wel een goede moeder is. Zij, haar echtgenoot en zoon volgen gezinstherapie en sindsdien gaan de relaties veel beter.
zorgen voor het suïcidaal gezinslid
Met het crisisteam hadden we afgesproken, als hij dat voelde opkomen, moest hij mij een blanco bericht sturen. En dat hielp goed, dan kreeg ik soms op mijn werk een blanco bericht. Dan moest ik hem eventjes de tijd laten en dan moest ik hem bellen. En dan nam hij gewoonlijk op of hij stuurde mij een berichtje terug: 'Mama, het gaat terug beter.'
het gezin
Ja, dat is heel vermoeiend. En ik praat altijd met hem, want mijn man die kijkt gewoon naar zijn tv, die zegt: “Ik kan dat niet.” En hij weent. Zoals dinsdag, was hij thuis. Wat doet hij: Victor weent, hij begint ook te wenen. Ik kom thuis… Ja, hij is ook triestig en Victor is triestig, dus heb ik er twee om op te beuren.
Wij zijn daarin verschillend ja. Als mijn zoon terug uit de instelling komt dan is mijn man eerder van: “Ja, ja… Als hij maar niet hervalt.” Ik ben dan direct altijd heel blij, van: “Oh ja, het is goed. Komaan, wij kunnen voort!”
Die reageren alle drie anders. De ene trekt zich eerder terug, de andere is eerder ondersteunend en de jongste is wat ook kordater. Die jaagt zich er meer in op.
Ik kreeg een heerlijk gevoel toen ze elkaar weer begonnen te jennen en te plagen. Om te lachen dan he. Dat was echt een verademing.
We gaan toch wel anders om met Victor dan met de andere kinderen. En ik ben toch wel bang dat dat op termijn voor barsten gaat zorgen in ons gezin.
de toekomst
Ik zit dan te denken, eerste verslag van de dokter, eerste poging. Dus soms verlies ik mijn hoop en dan op andere momenten, denk ik van: 'Nee, ik ken mensen die in hun jeugd opgenomen geweest zijn, verschillende pogingen hebben gedaan, depressief zijn geweest en die er nu wel terug staan.'
gevoelens
Ik was op een moment mijn focus kwijt en dan heb ik gewoon gezegd van: "Ja, ik voel mij echt niet goed." Mijn bloed laten onderzoeken en zo. Maar ik wist dat ik er gewoon ver doorzat. Dan ben ik eens 14 dagen thuisgebleven in ziekteverlof en dan terug gaan werken, en dan na nog eens een maand, terug 14 dagen thuis.
zelfbeeld
En je begint dingen te zoeken bij jezelf, van, heb ik dingen verkeerd gezegd? Ik voel mij nooit een heel goede moeder. Dus je begint te twijfelen aan jezelf, heb ik ergens iets fout gedaan?
openheid
De therapie met mij, mijn man en mijn zoon heeft wel geholpen. Daar kwamen toch dingen naar boven van: 'Gij ziet dat zo en ik zo.' Daardoor is er eigenlijk een nieuwe communicatielijn opengegaan. We praten meer en beter. Heel belangrijk is dat geweest.
zelfzorg
Ik heb één vriendin waar ik direct naar kan bellen en zeggen: ‘Oh, mag ik een keer bellen? Het gaat niet, wil je me helpen om alles op een rij te zetten?’
Ik zou beter voor mijzelf moeten zorgen. Maar iets lijkt pas zinvol als Victor er beter van wordt. Ik cijfer mijzelf dan weg. Ik houd het nog wel even vol, denk ik dan. En toch heb ik ook dagen dat ik zeg: ‘Nu ga ik er onderdoor’.
de relatie met het suïcidaal gezinslid
Het is ook iets waar je heel dubbele gevoelens bij hebt. Soms heb ik echt het gevoel dat hij dat zegt om mij te manipuleren, om zijn zin te krijgen. En soms denk ik van: 'Ik mag dat niet denken, want als dat dan echt wel zo is, wil ik het wel niet meemaken dat hij het dan effectief doet.'
Maar ik wil vooral mama zijn en ik ben niet meer de therapeut. In het begin had ik zo een beetje therapeutische aanleg maar ben daar mee gestopt.
Andere getuigenissen
Sophia's papa heeft een alcoholprobleem sinds haar geboorte. Ze heeft geen broers en zussen en haar ouders zijn gescheiden. Haar papa toont weinig betrokkenheid en kan soms ook gewelddadig zijn. De eerste zelfmoordpoging van haar vader die Sophia kan herinneren was toen zij 7 jaar oud was.
Er blijft een taboe rusten op zelfdoding en psychiatrische problemen. Voor sommigen kom ik uit een marginaal gezin. Dat kwetst maar er zijn ook mooie positieve reacties. Ik focus mij dus op die mensen.
De mama van Meyrem heeft jongdementie en heeft depressieve gevoelens. Myerem was heel erg geschrokken toen ze een jaar geleden een afsheidsbrief vond. Meyrem zorgt veel voor haar 2 broers en papa. Ze haalt ook veel kracht uit haar geloof.
Ik kom nu op een leeftijd dat ik vaker mag uitgaan, maar eerlijk gezegd heb ik er weinig zin in.
De papa van Mehmet leek lang ongelukkig zonder duidelijke oorzaak. Tot hij te horen kreeg dat hij aan het Syndroom van Asperger lijdt. Dankzij de steun van het hele gezin en professionele hulp, durft Mehmet voorzichtig te hopen op verbetering.
Ik en mijn zussen blijven om de beurt zo veel mogelijk bij papa als het slecht gaat. Dat wil dus zeggen dat ik soms niet uit kan gaan.