Anissa
Anissa en haar zus konden heel goed opschieten en waren vaak samen. De zus heeft echter een eetstoornis ontwikkeld en ze doet zichzelf pijn. Hoe langer hoe meer zorgt Anissa voor haar zus. Ze mist haar maatje van vroeger.
zorgen voor het suïcidaal gezinslid
Haar bezoeken toen ze opgenomen werd? Ik kan dat moeilijk aan. Dan zie ik mijn zus soms enkele dagen niet.
Ik probeer haar te beschermen. Tegen zichzelf, valse opmerkingen van anderen, slechte invloeden.
praten over zelfmoord
Thuis praten we er wel over. Iedereen is ongerust. En dan wenen we soms samen.
het gezin
Iedereen doet zijn best en met veel liefde maar uiteindelijk draait veel om mijn zus. Zij bepaalt wat we doen, wanneer we het doen,… en meestal doen we niets meer omdat ze niet mee kan of mee wil. Maar we blijven hoopvol.
Ik begrijp als er veel aandacht naar mijn zus gaat, maar dan denk ik wel soms: 'hallo, ik ben er ook nog!'
de toekomst
Ze eet minder en er komen meer reacties uit de omgeving. En dat weet zij ook, waardoor ze nog meer in de put raakt. Maar gelukkig zijn er desondanks ook heel wat hoopvolle verhalen en signalen.
de hulpverlening
Mijn ouders hebben voorgesteld om ook hulp te zoeken. Daarom ga ik naar een therapeut. Mijn zus wil nu ook naar die therapeut. Dat is wel niet zo fijn voor mij. Dus daar moeten we nog eens over praten.
het sociaal leven
Ik en mijn zus gingen vaak samen weg, op kamp en zo. Als ik dan zag dat het niet goed ging met haar en ze wilde naar huis, dan ging ik meestal mee. Ook al zou ik liever langer blijven.
gevoelens
Ze doet aan automutilatie. Ik weet dat, dus af en toe ga ik kijken. En ja, ze had het opnieuw gedaan. Ik was in shock.
Ik heb mijzelf ook één keer beschadigd. Niet omdat ik dood wilde, maar omdat ik wilde weten hoe dat voelde. Ik zou dat niet meer doen.
school/werk
Ik studeer aan de universiteit maar ik krijg dit voorlopig niet gecombineerd met de situatie thuis. Ik zal er dus een jaartje langer over moeten doen.
erkenning krijgen
Mijn ouders zeggen dat ook wel: 'we weten dat het voor jou ook niet gemakkelijk is' of 'je hoeft niet altijd klaar te staan voor zus, wij zijn er ook nog'. Dat doet wel deugd.
openheid
Gelukkig kan ik daar heel open over praten met mama en papa. Ze luisteren heel goed naar me.
steun krijgen
We hebben gezinstherapie gehad. Dat was wel goed maar ook daar draait het toch vooral om mijn zus, hoor. Echt zeggen wat ik wil, lukt daardoor nog niet met haar er bij.
de relatie met het suïcidaal gezinslid
Eerlijk, soms ben ik boos op haar. Boos voor alles wat we als gezin moeten doormaken. Maar natuurlijk zie ik haar ook graag.
Ik zorg voor haar, ik ontzie haar, ik verdraag veel van haar…maar een normale zussenrelatie hebben we daardoor nu niet meer.
Ik voel veel onmacht. Het lijkt soms onoplosbaar. Maar ik voel mij ook schuldig als ik boos ben op haar. Ik mis mijn zusje van vroeger.
Andere getuigenissen
Al meer dan 8 jaar is de mama van Hugo depressief. Het heeft een zware impact op alle gezinsleden. Langzaam maar zeker komt hij tot aanvaarding. Zijn vriendin en meditatie hebben hem hierbij het meest geholpen.
De laatste tijd gaat het niet goed met mama, dus ik weet eigenlijk nooit wat hoe het met haar gaat als ik thuis kom. Dat zit altijd in je achterhoofd ook als je onder vrienden bent.
Noor is een moslima van Marokkaanse origine. Ze is leerkracht. Ze is gehuwd en heeft één dochter Aisha. Aisha denkt aan zelfmoord en sinds enkele maanden krast ze zichzelf maar gelukkig staat ze ook open voor professionele hulp.
Soms zegt mijn dochter: "Nu wil ik daar niet over praten." Dan zeg ik: "Oké," Dan forceren wij dat ook niet. Dat afgrenzen is belangrijk voor ouders én voor kinderen. Soms begint Aisha over iets en dan zeg ik: "Aisha, dit is voor mij nu geen moment om erover te praten. Ik wil dat straks doen… maar nu niet." Maar je moet wel je belofte nakomen want anders wordt het wegduwen.
Linda, een gehuwde thuisverpleegster. Lisa leidt een losbandig leven met veel foute vriendjes en drugs. Ze heeft een zeer ernstige poging ondernomen. Maar haar moeder durft nu voorzichtig positief te zijn.
Dus is de vraag, en mijn man en mijn andere dochter ervaarden dat ook op een gegeven moment, als Lisa begint te praten: willen we het wel weten? Dus misschien houden we ons toch in om er veel over te praten. Niet dat dat een reden mag zijn om het te niet doen. Maar als je het niet kan dragen... kan je ook niet goed communiceren.