Achmed

Misschien is dat de reden dat het te moeilijk is om hulp te zoeken, omdat het dan inderdaad wel allemaal heel concreet, heel echt en confronterend wordt.

Je wil vooral niet dat het hele kaartenhuisje in elkaar stort want die emoties die zijn er duidelijk. Maar ja, we moeten als gezin inderdaad overleven en we mogen als ouders en als gezinsleden niet crashen.

Ja, mijn andere zoon heeft het ook wel gehad. Ik maak dan boterhammen of een fruitslaatje voor Bilal. En dan mijn andere zoon: “Oh ja, gaat dat nu zo al? Sinds wanneer moeten we dat niet meer zelf doen?" Die begrijpt niet altijd hoe het gaat met Bilal..

Wat we ook gedaan hebben is hem niet alleen laten. Er was altijd een van de andere kinderen thuis en dan dacht ik van ‘misschien is dat wel een hele grote taak’ maar ik heb nooit gevraagd om hem in de gaten te houden. Ik heb zelfs gezegd dat als er ooit iets met Bilal gebeurt, het nooit hun fout is. Maar zo werkt het niet, natuurlijk.

Ik zal, denk ik, moeten aanvaarden dat we het nooit perfect weten wat er in hem omgaat. Hij is kwetsbaar en de angst dat er iets mis kan gaan, zal nog wel even blijven.

Hij komt van ver. Ik ben voorzichtig met mijn optimisme. En ik heb intussen geleerd dat er geen verbetering is zonder terugval.

We zijn de week daarna terug gegaan met heel het gezin en de therapeut heeft dan een plan gemaakt. In het begin heeft de therapeut Bilal elke week gezien en dan om de veertien dagen telkens op woensdagmiddag. En wij, dus de ouders, op maandagavond. Ik zocht veel erkenning, doe ik het goed?

Ge zoekt hopeloos naar verklaringen. Het is die grote, boze wereld, of mijne zoon deugt niet. Ge denkt natuurlijk gauw: 'Het is mijn schuld.' Heel frustrerend als ge het dan niet weet.

Nu ben ik terug op mijn werk en mijn collega's zeggen dat ik afstandelijker ben geworden. Maar ik heb wel zoiets van: anders kan ik niet functioneren. Nu is dat terug wel een beetje beter, maar dat ligt wel heel moeilijk.

Ze zeiden dat zolang zijn schoolresultaten goed waren, ik mij geen zorgen moest maken. En dat klopt niet. Studeren en hoge punten halen was voor hem een manier om met zijn problemen om te gaan. Maar ik wist dat het niet goed ging met hem

Ik dacht lang: wij kunnen echt over alles praten. Maar het is niet omdat ge over alles kunt praten, dat er ook over alles gepraat wordt. Daar zijn we ondertussen ook wel achter.

Ik ben naar de website van de zelfmoordlijn gegaan. Maar ik heb daar niet echt heel veel over opgezocht. Wat mij het meeste bijstaat was dat telefoontje. Dat was heel helpend.

Natuurlijk zag ik zijn gedrag veranderen. En ik maakte me er eerst ook geen zorgen over. Dat is puberen, he. Nu, achteraf zie ik dat anders en weet ik dat er ook diepere problemen waren. Maar ja, dat is achteraf, hé. Ik vind dat toch moeilijk, hoor. Wat is normaal en wat niet?

Dan zei hij: "Ik pak de metro wel naar een vriendin." En dan dacht ik: 'Oh nee, dat mag niet, dan staat hij aan een perron!' Maar ik moest hem loslaten, want ik weet dat dat niet goed zou zijn als ik hem echt zo vast zou houden. Ik heb vaak  veel schrik en zorgen gehad.

Ik had mijn zoon beloofd dat ik er met niemand zou over praten, maar ik heb het al aan enkele collega’s verteld, ik kan dat niet voor mezelf houden. Zij zagen mij ook veranderen. Ik moest daar met iemand over praten. Maar ik zit er mee dat ik mijn belofte doorbroken heb.