Achmed
Achmed heeft 2 zonen en een dochter. Lang dacht hij dat zijn zoon Bilal moeilijker gedrag vertoonde omdat hij puberde tot dat hij een zelfmoordpoging ondernam. Achmed voelt de gevolgen in relatie, op zijn werk, zijn gezin en zichzelf. Het is een zoektocht met vallen en opstaan.
zorgen voor het suïcidaal gezinslid
Misschien is dat de reden dat het te moeilijk is om hulp te zoeken, omdat het dan inderdaad wel allemaal heel concreet, heel echt en confronterend wordt.
het gezin
Je wil vooral niet dat het hele kaartenhuisje in elkaar stort want die emoties die zijn er duidelijk. Maar ja, we moeten als gezin inderdaad overleven en we mogen als ouders en als gezinsleden niet crashen.
Ja, mijn andere zoon heeft het ook wel gehad. Ik maak dan boterhammen of een fruitslaatje voor Bilal. En dan mijn andere zoon: “Oh ja, gaat dat nu zo al? Sinds wanneer moeten we dat niet meer zelf doen?" Die begrijpt niet altijd hoe het gaat met Bilal..
Wat we ook gedaan hebben is hem niet alleen laten. Er was altijd een van de andere kinderen thuis en dan dacht ik van ‘misschien is dat wel een hele grote taak’ maar ik heb nooit gevraagd om hem in de gaten te houden. Ik heb zelfs gezegd dat als er ooit iets met Bilal gebeurt, het nooit hun fout is. Maar zo werkt het niet, natuurlijk.
de toekomst
Ik zal, denk ik, moeten aanvaarden dat we het nooit perfect weten wat er in hem omgaat. Hij is kwetsbaar en de angst dat er iets mis kan gaan, zal nog wel even blijven.
Hij komt van ver. Ik ben voorzichtig met mijn optimisme. En ik heb intussen geleerd dat er geen verbetering is zonder terugval.
de hulpverlening
We zijn de week daarna terug gegaan met heel het gezin en de therapeut heeft dan een plan gemaakt. In het begin heeft de therapeut Bilal elke week gezien en dan om de veertien dagen telkens op woensdagmiddag. En wij, dus de ouders, op maandagavond. Ik zocht veel erkenning, doe ik het goed?
gevoelens
Ge zoekt hopeloos naar verklaringen. Het is die grote, boze wereld, of mijne zoon deugt niet. Ge denkt natuurlijk gauw: 'Het is mijn schuld.' Heel frustrerend als ge het dan niet weet.
school/werk
Nu ben ik terug op mijn werk en mijn collega's zeggen dat ik afstandelijker ben geworden. Maar ik heb wel zoiets van: anders kan ik niet functioneren. Nu is dat terug wel een beetje beter, maar dat ligt wel heel moeilijk.
Ze zeiden dat zolang zijn schoolresultaten goed waren, ik mij geen zorgen moest maken. En dat klopt niet. Studeren en hoge punten halen was voor hem een manier om met zijn problemen om te gaan. Maar ik wist dat het niet goed ging met hem
openheid
Ik dacht lang: wij kunnen echt over alles praten. Maar het is niet omdat ge over alles kunt praten, dat er ook over alles gepraat wordt. Daar zijn we ondertussen ook wel achter.
zelfzorg
Ik ben naar de website van de zelfmoordlijn gegaan. Maar ik heb daar niet echt heel veel over opgezocht. Wat mij het meeste bijstaat was dat telefoontje. Dat was heel helpend.
de relatie met het suïcidaal gezinslid
Natuurlijk zag ik zijn gedrag veranderen. En ik maakte me er eerst ook geen zorgen over. Dat is puberen, he. Nu, achteraf zie ik dat anders en weet ik dat er ook diepere problemen waren. Maar ja, dat is achteraf, hé. Ik vind dat toch moeilijk, hoor. Wat is normaal en wat niet?
Dan zei hij: "Ik pak de metro wel naar een vriendin." En dan dacht ik: 'Oh nee, dat mag niet, dan staat hij aan een perron!' Maar ik moest hem loslaten, want ik weet dat dat niet goed zou zijn als ik hem echt zo vast zou houden. Ik heb vaak veel schrik en zorgen gehad.
taboe
Ik had mijn zoon beloofd dat ik er met niemand zou over praten, maar ik heb het al aan enkele collega’s verteld, ik kan dat niet voor mezelf houden. Zij zagen mij ook veranderen. Ik moest daar met iemand over praten. Maar ik zit er mee dat ik mijn belofte doorbroken heb.
Andere getuigenissen
Barbara is boekhoudster en mama van vier kinderen. Haar zoon, Victor, denkt al drie jaar aan zelfmoord en heeft een zelfmoordpoging ondernomen. Barbara twijfelt of ze wel een goede moeder is. Zij, haar echtgenoot en zoon volgen gezinstherapie en sindsdien gaan de relaties veel beter.
Ik was op een moment mijn focus kwijt en dan heb ik gewoon gezegd van: "Ja, ik voel mij echt niet goed." Mijn bloed laten onderzoeken en zo. Maar ik wist dat ik er gewoon ver doorzat. Dan ben ik eens 14 dagen thuisgebleven in ziekteverlof en dan terug gaan werken, en dan na nog eens een maand, terug 14 dagen thuis.
De mama van Claire heeft een borderline persoonlijkheidsstoornis. Ze zegt vaak dat ze dood wil. Voor Claire is dit heel belastend. Bekijk het interview met Claire.
Linda, een gehuwde thuisverpleegster. Lisa leidt een losbandig leven met veel foute vriendjes en drugs. Ze heeft een zeer ernstige poging ondernomen. Maar haar moeder durft nu voorzichtig positief te zijn.
Dus is de vraag, en mijn man en mijn andere dochter ervaarden dat ook op een gegeven moment, als Lisa begint te praten: willen we het wel weten? Dus misschien houden we ons toch in om er veel over te praten. Niet dat dat een reden mag zijn om het te niet doen. Maar als je het niet kan dragen... kan je ook niet goed communiceren.