Sarah
De broer van Sarah heeft een autisme spectrum stoornis. Sinds zijn 12 jaar gaf hij al aan dat hij dood wilde. Maar er is hoop. Nu hij bijna 20 is, lijkt hij steeds beter zijn weg te vinden. Eindelijk wat meer rust voor haar en haar mama.
zorgen voor het suïcidaal gezinslid
Hij is mijn oudere broer maar toch moet ik voor hem zorgen. En dat zal ik altijd blijven doen. Maar dat neemt weg dat het heel veel van mij vraagt.
Ik probeer vooral niet te veel op te vallen of te zeggen. Zo kan ik niets verkeerd doen. Want het kan soms heel snel ontploffen. Dat is jammer. Soms zou ik willen dat hij iets meer besef toont dat ik ook maar mijn best doe.
praten over zelfmoord
We praten niet over gevoelens of zelfmoord. Eerder over de praktische dingen.
het gezin
Mijn mama staat voor veel alleen en ze heeft veel stress. Ze heeft al zo veel aan haar hoofd. Dus ik ga haar ook niet onnodig lastig vallen met mijn problemen.
de hulpverlening
Dat zou misschien helpen maar dan moet ik tegen mama zeggen dat het met mij ook niet zo goed gaat. Dat vind ik niet makkelijk.
het sociaal leven
Ik denk niet dat mijn vriendinnen dat begrijpen. Die zijn dan meer bezig met shoppen en zo. En ik denk dan, wat is daar nu belangrijk aan als mijn broer in een psychiatrisch ziekenhuis zit.
gevoelens
Je wil een gewoon, fijn en zorgeloos leven. Maar dat lukt moeilijk als je weet dat je broer niet gelukkig is.
zelfbeeld
Mijn broer vraagt best wel veel aandacht van mijn mama en ik probeer dus zo veel mogelijk alleen te doen. Misschien dat ik daardoor sterker in het leven sta. Maar het voelt niet altijd rechtvaardig als ik eerlijk ben.
school/werk
Je zegt niet zo maar op school: 'het lukt niet om te studeren want mijn broer denkt aan zelfmoord'. Hij zou dat zelfs niet willen. Dus ik zwijg daarover.
erkenning krijgen
Erkenning van thuis…goh…dat wordt niet zo echt gezegd…maar dat is er wel…denk ik.
openheid
Praten binnen ons gezin? Over afspraken en concrete beslissingen meestal. Maar niet over gevoelens. Ik ben daar zelf ook niet goed in. Maar dat blijft dan daar liggen.
steun krijgen
Sommige hulpverleners die mijn broer bijstaan vragen wel hoe het met mij gaat. Ik zeg dan meestal 'goed'. En meer wordt er dan eigenlijk niet gezegd. Het zou wel iets meer mogen zijn.
rechten
Mama heeft 1/5e zorgverlof genomen om beter voor mijn broer te kunnen zorgen maar dat kon ze niet blijven doen. Ze is alleen, hé.
zelfzorg
Ik teken en schilder graag. Ik ben er niet super goed in maar het helpt mij om mijn gedachten te verzetten en ook om te verwerken. Het heeft iets therapeutisch voor mij.
taboe
Over zijn stoornis wel. Dat mag iedereen weten. Maar over de zelfmoordgedachten praat ik niet. Mama en mijn broer willen dat niet. Ik snap dat want het is zo al moeilijk genoeg.
Andere getuigenissen
Margaretha's halfbroer is 3 jaar ouder. Hij trekt op met jongeren die graag de grenzen van het toelaatbare opzoeken. Hij is verslaafd geraakt aan drugs en alcohol. Hij is vaak agressief naar anderen en zichzelf.
Heel wat mensen in mijn omgeving zijn op de hoogte. Druggebruik, zelfmoordpoging,… hij loopt daar ook mee te koop. Dus ja, iedereen denkt: 'Wat is dat voor een gezin.' Die schaamte speelt wel.
Frank is ambtenaar en vader van 3 dochters. Nadat Pheadra slachtoffer is geworden van seksueel misbruik, gaat het niet goed met haar. Ze liep weg, had stemmingswisselingen, stootte zich van iedereen af, … Ze is opgenomen geweest in een psychiatrisch ziekenhuis maar nu woont ze terug thuis..
Het is heel belangrijk dat je goed communiceert over die dingen en daar waren die gesprekken met de psychotherapeut wel goed voor. Ook omdat wij dan soms wel zagen dat ze ons negeerde. En ja dan zagen wij hoe dat die psychotherapeut reageerde en daar iets over zei. En daar hebben we ook veel uit geleerd.
Fransesco zit al een tijd in een vechtscheiding. Rob had het daar heel moeilijk mee. Hij heeft depressies, angstaanvallen. Rob praat niet makkelijk over zijn gevoelens. Zijn vader wist niet hoe slecht het met hem ging toen Rob een zelfmoordpoging ondernam.
Rob gaat lopen van elke communicatie, maar uiteindelijk is het gezin een belangrijke steunplek, maar hoe kan je dan die steun bieden? En, ik geloof ook dat open communicatie belangrijk is, hoe kan je dan iemand ondersteunen als je er niet kan over praten?