Selim
Zelfdoding en psychologische hulp liggen zeer gevoelig binnen het gezin van Selim. Nochtans hebben zijn zus, en nu ook zijn mama, ernstige psychiatrische klachten. Professionele hulp zou dus welkom zijn, maar zelf ziet Selim dit nog niet zitten.
zorgen voor het suïcidaal gezinslid
Bij ons is dit allemaal taboe. Psychologische hulp zoeken ligt heel gevoelig bij ons. En ik sta er ook niet om te springen. Maar als ik mijn zus en mama zie, dan zullen we toch iets meer moeten doen, denk ik.
praten over zelfmoord
Iedereen weet het, maar zelfmoord is taboe bij ons thuis. Daar wordt niet over gepraat.
het gezin
Zonder haar depressie en zelfmoordgedachten? Ik kan mij zelfs niet meer inbeelden hoe ons gezin eruit zou zien.
Mijn zus kan hier heel moeilijk meer over weg. Er zijn geen echte ruzies maar het heeft er toch voor gezorgd dat ze niet meer thuis woont.
Mama wordt er letterlijk ziek van. Die kan dat moeilijk aan. En papa, die houdt zich sterk of beter, kop in het zand.
de toekomst
Ik maak mij veel zorgen om de toekomst. Voor mijn zus maar ook mijn gezin. Het lijkt alsof mijn ouders hier helemaal niet mee overweg kunnen. Trots, geheimhouden, geen echte hulp,... maar dit helpt ons ook niet vooruit, begin ik te beseffen.
de hulpverlening
Nee, voorlopig geen professionele hulp. De enige oplossing lijkt te zijn: dat het beter gaat met mijn zus en mama. Maar dat lukt nu niet... dus ik denk er wel over na. Ik moet mij daar zelf ook over zetten.
het sociaal leven
Vroeger kwamen er vaak vrienden van mijn ouders met hun kinderen op bezoek. Die bleven eten, barbecueën, en zo. Nu komt er bijna niemand meer door mijn zus. Dat contact mis ik wel.
gevoelens
De ziekenwagen is haar een keer moeten komen halen na een poging. Dan denk je echt, nu zijn we haar kwijt. Voor mij is dat een trauma.
erkenning krijgen
Erkenning zou fijn zijn maar ik vraag daar niet om. Iedereen heeft het al zwaar genoeg.
zelfzorg
Ik doe judo. Ik ben met mijn maten en dan hoef ik er ook allemaal niet aan te denken.
de relatie met het suïcidaal gezinslid
Ik zie mijn zus ontzettend graag. Ook al voel ik onrecht, ik moet toch vooral aanvaarden, denk ik.
Andere getuigenissen
Sophia's papa heeft een alcoholprobleem sinds haar geboorte. Ze heeft geen broers en zussen en haar ouders zijn gescheiden. Haar papa toont weinig betrokkenheid en kan soms ook gewelddadig zijn. De eerste zelfmoordpoging van haar vader die Sophia kan herinneren was toen zij 7 jaar oud was.
Er blijft een taboe rusten op zelfdoding en psychiatrische problemen. Voor sommigen kom ik uit een marginaal gezin. Dat kwetst maar er zijn ook mooie positieve reacties. Ik focus mij dus op die mensen.
De broer van Sarah heeft een autisme spectrum stoornis. Sinds zijn 12 jaar gaf hij al aan dat hij dood wilde. Maar er is hoop. Nu hij bijna 20 is, lijkt hij steeds beter zijn weg te vinden. Eindelijk wat meer rust voor haar en haar mama.
Ik denk niet dat mijn vriendinnen dat begrijpen. Die zijn dan meer bezig met shoppen en zo. En ik denk dan, wat is daar nu belangrijk aan als mijn broer in een psychiatrisch ziekenhuis zit.
De dochter van Els beschadigt zichzelf en denkt reeds meerdere jaren aan zelfdoding. Bekijk het interview met Els.