Selim
Zelfdoding en psychologische hulp liggen zeer gevoelig binnen het gezin van Selim. Nochtans hebben zijn zus, en nu ook zijn mama, ernstige psychiatrische klachten. Professionele hulp zou dus welkom zijn, maar zelf ziet Selim dit nog niet zitten.
zorgen voor het suïcidaal gezinslid
Bij ons is dit allemaal taboe. Psychologische hulp zoeken ligt heel gevoelig bij ons. En ik sta er ook niet om te springen. Maar als ik mijn zus en mama zie, dan zullen we toch iets meer moeten doen, denk ik.
praten over zelfmoord
Iedereen weet het, maar zelfmoord is taboe bij ons thuis. Daar wordt niet over gepraat.
het gezin
Zonder haar depressie en zelfmoordgedachten? Ik kan mij zelfs niet meer inbeelden hoe ons gezin eruit zou zien.
Mijn zus kan hier heel moeilijk meer over weg. Er zijn geen echte ruzies maar het heeft er toch voor gezorgd dat ze niet meer thuis woont.
Mama wordt er letterlijk ziek van. Die kan dat moeilijk aan. En papa, die houdt zich sterk of beter, kop in het zand.
de toekomst
Ik maak mij veel zorgen om de toekomst. Voor mijn zus maar ook mijn gezin. Het lijkt alsof mijn ouders hier helemaal niet mee overweg kunnen. Trots, geheimhouden, geen echte hulp,... maar dit helpt ons ook niet vooruit, begin ik te beseffen.
de hulpverlening
Nee, voorlopig geen professionele hulp. De enige oplossing lijkt te zijn: dat het beter gaat met mijn zus en mama. Maar dat lukt nu niet... dus ik denk er wel over na. Ik moet mij daar zelf ook over zetten.
het sociaal leven
Vroeger kwamen er vaak vrienden van mijn ouders met hun kinderen op bezoek. Die bleven eten, barbecueën, en zo. Nu komt er bijna niemand meer door mijn zus. Dat contact mis ik wel.
gevoelens
De ziekenwagen is haar een keer moeten komen halen na een poging. Dan denk je echt, nu zijn we haar kwijt. Voor mij is dat een trauma.
erkenning krijgen
Erkenning zou fijn zijn maar ik vraag daar niet om. Iedereen heeft het al zwaar genoeg.
zelfzorg
Ik doe judo. Ik ben met mijn maten en dan hoef ik er ook allemaal niet aan te denken.
de relatie met het suïcidaal gezinslid
Ik zie mijn zus ontzettend graag. Ook al voel ik onrecht, ik moet toch vooral aanvaarden, denk ik.
Andere getuigenissen
Barbara is boekhoudster en mama van vier kinderen. Haar zoon, Victor, denkt al drie jaar aan zelfmoord en heeft een zelfmoordpoging ondernomen. Barbara twijfelt of ze wel een goede moeder is. Zij, haar echtgenoot en zoon volgen gezinstherapie en sindsdien gaan de relaties veel beter.
Ik was op een moment mijn focus kwijt en dan heb ik gewoon gezegd van: "Ja, ik voel mij echt niet goed." Mijn bloed laten onderzoeken en zo. Maar ik wist dat ik er gewoon ver doorzat. Dan ben ik eens 14 dagen thuisgebleven in ziekteverlof en dan terug gaan werken, en dan na nog eens een maand, terug 14 dagen thuis.
De broer van Sarah heeft een autisme spectrum stoornis. Sinds zijn 12 jaar gaf hij al aan dat hij dood wilde. Maar er is hoop. Nu hij bijna 20 is, lijkt hij steeds beter zijn weg te vinden. Eindelijk wat meer rust voor haar en haar mama.
Ik denk niet dat mijn vriendinnen dat begrijpen. Die zijn dan meer bezig met shoppen en zo. En ik denk dan, wat is daar nu belangrijk aan als mijn broer in een psychiatrisch ziekenhuis zit.
Fransesco zit al een tijd in een vechtscheiding. Rob had het daar heel moeilijk mee. Hij heeft depressies, angstaanvallen. Rob praat niet makkelijk over zijn gevoelens. Zijn vader wist niet hoe slecht het met hem ging toen Rob een zelfmoordpoging ondernam.
Rob gaat lopen van elke communicatie, maar uiteindelijk is het gezin een belangrijke steunplek, maar hoe kan je dan die steun bieden? En, ik geloof ook dat open communicatie belangrijk is, hoe kan je dan iemand ondersteunen als je er niet kan over praten?