Frank

Wil ze niet praten, dan probeer ik het op een briefje te schrijven. Bij mij werkt dat wel, ook voor mijzelf, een keer iets uitschrijven. En dan kan zij dat een keer op haar gemak lezen... zonder dat er meteen ruzie van komt.

Ze doet echt haar best, iedere dag is overleven, is opstaan, haar courage inspreken. "n als het niet goed gaat, al de tips meegeven die we meegekregen hebben: een douche nemen, muziek of zingen.

Op dat moment was zij heel gesloten. Ik heb toen heel erg op mijn intuïtie gewerkt. Maar ja, soms kan uw intuïtie al een keer mis zijn. Kan het, wat dat ik hier aan het zeggen ben? Kan ik zo ver gaan? Want dat is ver gaan, vind ik. En op dat moment is zij ook beginnen wenen. Ze wist het zelf ook niet meer.

Het is heel belangrijk dat je goed communiceert over die dingen en daar waren die gesprekken met de psychotherapeut wel goed voor. Ook omdat wij dan soms wel zagen dat ze ons negeerde. En ja dan zagen wij hoe dat die psychotherapeut reageerde en daar iets over zei. En daar hebben we ook veel uit geleerd.

We hadden allemaal heel veel schrik toen ze een keer niet naar huis kwam ’s nachts. En dan de volgende morgen gewoon binnenstappen alsof er is geen vuiltje aan de lucht. Hoe ga je daar dan mee om zonder ruzie te krijgen. Dat is ook geen doen voor de zussen thuis.

Maar je voelt soms wel aan in de gesprekken, door die emoties, door die spanning en die stress, dat inderdaad er niet veel zou moeten gebeuren voordat er ruzies ontstaan of wat dan ook. Het is ook in dat opzicht ook stukken voorzichtiger navigeren in dat hele gezinsgebeuren eigenlijk.

Er was veel spanning en conflict. En Phaedra had toen het contact met iedereen verbroken, ze had ons allemaal weggeduwd behalve met haar oudere zus, Kristel. Dus die moest toen alles dragen van haar.

De oudste die is daar hard in. Die zegt: “Ik heb het uit mijn hoofd gezet dat mijn zus dood wil. Anders kan ik niet verder met mijn leven.” Ik begrijp haar, maar als vader is dat hard, hoor.

We hebben dan achteraf besproken, als Phaedra in bed lag, dat we er allebei heel erg van geschrokken waren. En mijn vrouw zei van: "Nee, ik wil dat helemaal niet," en "Gaat zij in de psychiatrie gelukkiger zijn?" en "Wie weet wat ze daar doen?" en "Dan is ze helemaal alleen en dan is ze niet meer bij ons." en "Dat kan toch niet dat dat beter is voor haar?" Dus dat is heftig.

In het ziekenhuis was het van: ‘We hebben Phaedra, Phaedra pakken wij, maar u staat daarbuiten en wij gaan hier meedelen wat wij vinden dat er nu met haar moet gebeuren.’ Ik had dan ook zo precies het gevoel van: ‘Ik ben Phaedra kwijt.'  Dat gevoel hadden we.

Ik weet dat dat niet goed is. Dan voel ik mijzelf ook wel heel slecht. Ik denk dan: ‘Zou ik nu depressief zijn?’ Dat ik echt zo zeg: ‘Het is allemaal zo leuk niet meer’, maar ja… Het is ook zo lastig allemaal, hé, het is zo veel. 

Echt waar, dan weet je niet wat er allemaal in u omgaat. En ook op spoed, ik hebt schrik om haar te verliezen en dan krijgt ik weeral zo een beetje woede in mij van: ‘We doen ons best, we zien u graag en tóch doet gij zo’n toeren.'

En ik heb vanaf nu ook, via mijn werk, onder het systeem van 'zorgen voor een ziek persoon', want is ze wel een ziek persoon, halftijds loopbaanonderbreking. Dus de momenten dat Phaedra niet naar school gaat en thuis is, dan ben ik er.

Na die poging mocht ze niets meer van mij. Ik had de autosleutels verstopt, ze mocht niet meer alleen naar de winkel, ik vertrouwde ze niet meer. Maar dan beseft ge dat dat belachelijk is. Ge kunt haar toch niet opsluiten.