Thomas
Thomas is reclamemaker. Hij heeft een zoon Jules met autisme spectrum syndroom (ASS). Op zijn 8ste jaar schreef hij al briefjes over doodgaan maar hij heeft nog geen zelfmoordpoging ondernomen. Thomas maakt zich, naast Jules, ook heel veel zorgen over de gevolgen voor zijn vrouw en overige kinderen.
zorgen voor het suïcidaal gezinslid
De rode draad is inderdaad van: hoe kan je effectief steun bieden? Dat weet ik nog altijd niet. Behalve, en dat is wel belangrijk, er te zijn voor je kind. Wat je moet doen: er blijven staan, blijven naartoe gaan en interesse blijven tonen.
praten over zelfmoord
Ik had met mijn vrouw besproken. Ik zeg: “Die heeft dat gezegd, maar ik weet niet of die dat meent”. Ik vind dat heel moeilijk om dat gesprek met hem aan te gaan. Om dat te vragen en ik heb dat dan toch eens geprobeerd, en dat klonk dan nog redelijk oké, maar ik durfde toch niet door te vragen, omdat dat zo dicht, zo emotioneel was voor mezelf.
het gezin
Want je weet niet wat je nog kan doen om goed te doen. Je geeft jezelf altijd een beetje de schuld, hè. Ik heb misschien ook wel mijn fouten gemaakt, maar ik probeer voor de kinderen altijd het beste te doen, voor alle drie.
Je denkt dat dat alleen elders gebeurt, niet bij ons, niet in ons gezinnetje.
De situatie met mijn zoon heeft mij dichter bij mijn vrouw gebracht. De spanning in huis maakte dat we beter moesten afstemmen, naar elkaar luisteren... maar eerlijk, het had evengoed slecht kunnen aflopen.
Ik let er ook heel erg op dat het niet altijd over Jules gaat. Dat ik vaker aan de andere kinderen vraag hoe het met hen gaat: 'Lukt het? Is het te doen voor jullie?’
de hulpverlening
Ik heb hem gestimuleerd om zeker bij de therapeut te blijven gaan zolang dat dat hem deugd doet. En dan heeft de therapeute : "Ja, dit gaat een beetje mijn petje te boven. Ik ga er een psychiater bij vragen. En ga ook al eens naar de huisarts. Ga ook al eens in school zeggen hoe moeilijk het echt is." En toen begon ik schrik te krijgen van: oei, het is toch blijkbaar ernstiger dan dat ik zelf dacht.
steun krijgen
Niemand leert jou eigenlijk om om te gaan met dit soort intense, problemen, die toch wel heel wat spanning teweegbrengen en een hele last leggen op het gezin.
zelfzorg
Dat je dingen doet los van uw kind en dat je met mensen eens over totaal andere dingen praat, al is het over onnozele tv-programma’s waar je je verstand op nul hebt gezet. Want dat vind ik soms heel moeilijk. Als ik nu naar de film ga… dat ik er niet meer zo kan in opgaan. Nochtans is dat belangrijk want het maakt uw hoofd even leeg.
de relatie met het suïcidaal gezinslid
Mijn zoon zei: “Ik heb al spijt dat ik het gezegd heb, want nu ben jij ongerust en dat wil ik eigenlijk niet.” En ik heb gezegd van: “Ik ben toch blij dat je het gezegd hebt, want nu kunnen we hulp zoeken."
Andere getuigenissen
Fransesco zit al een tijd in een vechtscheiding. Rob had het daar heel moeilijk mee. Hij heeft depressies, angstaanvallen. Rob praat niet makkelijk over zijn gevoelens. Zijn vader wist niet hoe slecht het met hem ging toen Rob een zelfmoordpoging ondernam.
Rob gaat lopen van elke communicatie, maar uiteindelijk is het gezin een belangrijke steunplek, maar hoe kan je dan die steun bieden? En, ik geloof ook dat open communicatie belangrijk is, hoe kan je dan iemand ondersteunen als je er niet kan over praten?
De jongvolwassen zoon van Heidi voelde aan dat het psychisch niet goed ging met hem. Bekijk het interview met Heidi.
De mama van Meyrem heeft jongdementie en heeft depressieve gevoelens. Myerem was heel erg geschrokken toen ze een jaar geleden een afsheidsbrief vond. Meyrem zorgt veel voor haar 2 broers en papa. Ze haalt ook veel kracht uit haar geloof.
Ik kom nu op een leeftijd dat ik vaker mag uitgaan, maar eerlijk gezegd heb ik er weinig zin in.