Fransesco

Hij kreeg veel stress van school. Opdrachten, taken, stage… hij zag daar van af. Ik had zo iets van: ‘Dat moet hier gedaan zijn’. Niemand mag nog druk op hem leggen. We hebben dan afspraken met school gemaakt en alles op een lager pitje gezet.

Voor de poging...ik durfde daar niet over te beginnen. Hij heeft ook nooit letterlijk gezegd: "Ik wil dood." Ik wilde hem ook niet op ideeën brengen. Dat was misschien fout van mij.

Rob gaat lopen van elke communicatie, maar uiteindelijk is het gezin een belangrijke steunplek, maar hoe kan je dan die steun bieden? En, ik geloof ook dat open communicatie belangrijk is, hoe kan je dan iemand ondersteunen als je er niet kan over praten?

Maar hij woont niet graag thuis, zegt hij. Alles herinnert hem aan negativiteit, e conflicten met mijn ex-vrouw. Maar hij neem haar niets kwalijk. Alles komt bij mij en mijn huidige partner terecht…

Wat ook heel moeilijk is, is een stukje accepteren dat hij met een bepaalde problematiek zit, en met een bepaalde kwetsbaarheid zit. Ge hebt bepaalde ideeën en dromen en verwachtingen, en omdat hij tot zijn 15 of 16de zo in de lijn van de verwachting gelopen heeft, creëert dat altijd maar meer dromen en verwachtingen. En dan zie je dat opeens...

Het was een serieuze poging, hé, met ernstige letsels. Wel, ik had toen niet durven hopen dat we zouden staan waar we nu staan. Hij heeft werk, een lief, hij fietst terug.

Ik wens dit geen enkel ouder dit toe. Ik kan het mezelf moeilijk voorstellen dat iemand anders dat overleeft. Maar als het over mezelf gaat, dan vind ik het normaal dat ik volhoud.

Ik vond dat dat verschrikkelijk. Machteloosheid, frustratie… uw kind niet kunnen helpen, ge wordt al voor een voldongen feit gezet bij een poging. ja, het is dan wel al gebeurd en ik wist van niets, maar dat is ook een bom in je gezicht, hè.

Wat altijd op de eerste plaats kwam, is dat de kinderen een zo goed mogelijk leven hebben. De zorg voor mezelf hing af van de zorg voor het geheel. En daarmee heb ik mezelf wel weggeduwd. Het basisgevoel is dat het nu  eigenlijk hoog tijd wordt dat ik voor mezelf zorg.

Ja, he. Ik neem het dag per dag, eigenlijk. Ja. Ik probeer hem vooral te laten voelen dat ik hem graag zie en dat ik hem wil steunen. Tegelijkertijd mijn eigen grenzen afbakenen en af en toe zo wel een keer een prikje geven, zo van: “Je hebt de auto gebruikt, hij ligt nu wel heel vuil, ik zou graag hebben dat je hem stofzuigt.”