Sofie

Als Maarten ’s avonds gaat slapen, dan doen wij ook nog een gesprek op bed, dat is zo ons moment. Soms zijn dat luchtige dingen maar soms zijn dat ook nog zware dingen.

Als ik aan het werk ben, dan kan ik echt met mijn werk bezig zijn. Het enige is dat mijn gsm hoorbaar moet zijn. Maar zo lang dat ik bereikbaar ben, kan ik vooruit. We hebben ondertussen ook een heel plan ook op school, dat ze niet onmiddellijk naar mij bellen. Stap 1: leerlingenbegeleidster. Stap 2: Maarten kan uit de klas. Stap 3: Hij kan naar muziek luisteren. Stap 4: euh… Allé, pas in stap 5 bellen ze mij op.

Hij vertelt dan soms dingen en ik luister wel maar eigenlijk kan ik dat niet altijd aan. Soms heb ik liever dat hij zwijgt. Dat is natuurlijk niet goed maar op sommige dagen is het beter als ik niets hoor. Ik weet het, het is erg om te zeggen.

Zijn internet stond open op een website met tips over zelfmoord. Dus hij was onderzoek aan het doen, he…

Ik denk niet dat ik iets anders zou doen. Ik heb in eer en geweten eigenlijk alles vanuit mijn moederhart uitgezocht en uitgeplozen en gekeken wat ik kan doen? Waar kan ik bijstaan? Waar kan ikzelf bijgestaan worden?

Er werd regelmatig over de dood gepraat, dat was ook geen taboe maar dat waren heftige gesprekken. Ik bedoel vooral heel emotioneel beladen. In september heb ik hulp gezocht. Ik was van mening: hier komen ik alleen niet uit.

Dan krijg je natuurlijk de vraag van: “Was het geen aandachttrekkerij? Dan denk ik: 'Tututut, so what?' Als het voor aandacht is, die vindt dat niet uit, hè. Waarom heeft hij dan zoveel aandacht nodig? Waarom moet ge zo ver gaan? Dus ik heb dat altijd ernstig genomen.

Als ik niet meteen bereikbaar ben, stuurt Maarten berichtjes naar zijn broer Wout. Dan zeg ik soms tegen Maarten: "Je moet je broer daar niet te veel mee lastig vallen". Maar dan is Wout lastig op mij want hij wil weten wat er is. Die balans vinden, is moeilijk.

Op moederdag kreeg ik een lief berichtje ‘ik hou van je’. Niets om ongerust om te zijn. Maar dan belde de zus dat ze een afscheidsbericht had gekregen. Die haar stoppen sloegen natuurlijk helemaal door.

Op een gegeven moment wilde zijn broer niet meer naar huis komen. Hij zei dat ook ‘Ik kom niet meer graag naar hier’. Wij hadden geen ruzie of zo maar het werd onleefbaar. Ja dan breekt je hart. Hij is dan bij zijn vader gebleven.

Ik had nood aan iets positief. En dan heeft iemand die daar werkt, dat was toevallig wellicht, vier jongeren uitgenodigd die ooit in opname geweest zijn en die nu eind de twintig, begin de dertig zijn, om eens hun verhaal te doen… Maar mannekes toch, zo goed, daar heb ik toen ongelooflijk veel aan gehad.

Want ja, dinsdagavond ga ik normaal sporten. Maarten wou dan praten, dan had hij naar zijn broer ge-sms’t: 'kan ik u bellen seffens?' Ik zeg: “Maarten, kom, ik blijf wel thuis, ik zal wel met u praten. Je moet dan Wout niet belasten.”

Maarten heeft een depressie en zelfmoordgedachten. Ik wist wel dat hij niet gelukkig was en dat die misschien al heel lang rondliep met zijn problemen, maar dat dat zo erg was, dat wist ik niet. Ik was in paniek.

Soms ben ik echt op. Dan heb ik hoofdpijn en voel ik mij misselijk.

De psycholoog vroeg hem of hij kon beloven om geen zelfmoordpoging te ondernemen tot de volgende afspraak. En hij zei daar ‘neen’ op. Neen?! Ik kon mijn oren niet geloven. En toen viel voor het eerst het woord ‘opname’. Ik kon niet geloven dat dit ons kon overkomen.

Er zijn flyers van de zelfmoordpreventie over wat moet je doen, wat zijn alarmsignalen,... Als ik dat lees, dat zijn dingen die ik doe of weet. Ik heb soms wel een beetje bevestiging nodig hierover.

Het is bizar… of akelig, of hoe moet ik het zeggen... Als je Maarten ziet, dan zou je werkelijk niets merken aan hem. Hij zou met je praten alsof er niets aan de hand is. En dat doet hij zo op school, bij mijn ouders, en soms zelfs bij de psycholoog. En dan denken de mensen natuurlijk dat ik overdrijf.

Gelukkig, had ik mijn werk. Mijn directeur zei: "Sofie, als wij íéts kunnen betekenen, laat het wéten." Ik heb drie, vier collega’s ingelicht zodanig dat ik daar wel de veilige basis had, maar ik ben gewoon blijven werken. Dat was voor mij heel belangrijk om voeling te hebben met de gewone wereld… want dat raakt ge kwijt hé.

Ja, eerst via een dokter een aantal weken thuis gebleven en dan medicatie opgestart. Ik denk: ‘Ja, nee, ik wil niet alleen medicatie, ik wil dan ook kunnen praten’, dus ik had zelf contact genomen met die psychotherapeut. En oké, begeleiding opgestart.

Ik merk dat ook, dat ik mijn ouders in spaar in heel het verhaal van Maarten. Ik ga niet te veel zeggen want die mensen… Ja ja, ze weten dat Maarten opgenomen is, depressie, maar ze weten niet dat hij aan zelfmoord denkt. Neen, dat lukt mij niet om hen dat te zeggen.