Laten we beginnen met ‘erkenning’
Als naaste houd je vaak rekening met je suïcidale gezinslid én de overige gezinsleden. Anderen zien deze inspanning niet of zeggen er niets over. En toch is het niet meer dan eerlijk en rechtvaardig dat je als naaste erkend wordt voor de impact die je ervaart en de inspanningen die je doet.
Als naaste houd je vaak rekening met je suïcidale gezinslid én de overige gezinsleden:
je ben vaak beschikbaar
je steunt en zorgt
je probeert anderen niet lastig te vallen met je problemen
je cijfert jezelf weg
je ontzegt jezelf dingen
je focust minder op andere zaken die belangrijk voor je zijn
je aanvaardt en toont begrip
je krijgt minder aandacht
Misschien vind je van jezelf dat dit niet meer dan normaal is, dat je dit wil en hoort te doen voor de mensen waar je om geeft. Het kan ook zijn dat dit alles veel van je vraagt. Misschien wel meer dan je kan dragen. Het kan ook zijn dat je dit onrechtvaardig vindt.
In alle gevallen is het fijn als je hiervoor ook erkenning krijgt. Het geeft je moed en je voelt steun als mensen in je omgeving beseffen dat je heel erg je best doet en dat ze dit ook af en toe kenbaar maken.
-
Ik ben een zorger. Thuis is iedereen dat gewoon. In die rol krijg ik misschien wel te weinig erkenning. Maar daarnaast ben ik vooral gewoon dochter en tiener. En dat lijkt wat naar de achtergrond verschoven.
-
Ik ben een sterke, ik pak de dingen aan en klaag daar niet over. Maar daardoor sta ik er wel helemaal alleen voor.
-
Vrienden, familie en hulpverleners lijken wel te beseffen dat het voor ons zwaar is. Die erkenning doet deugd.
-
Als je er over nadenkt, de impact op je leven is groot. Je offert veel op. Er is veel verdriet, angst, onmacht,… En op waardering van iemand in crisis kon ik niet rekenen.
-
Mijn oom en tante waarschuwden mij al: ik moet geen erkenning verwachten van papa. Maar bij hen kan ik gelukkig wel terecht.
-
Iedereen is aan het overleven. Ik heb het gevoel dat mijn ouders niet echt beseffen hoe dit voor mij is. Zij denken dat ik nauwelijks iets weet.
-
Mijn ouders zeggen dat ook wel: 'we weten dat het voor jou ook niet gemakkelijk is' of 'je hoeft niet altijd klaar te staan voor zus, wij zijn er ook nog'. Dat doet wel deugd.
-
Erkenning van thuis…goh…dat wordt niet zo echt gezegd…maar dat is er wel…denk ik.
-
Ik ben de normale van de twee, zo zegt mijn vader dat toch. Dat is goed bedoeld maar het geeft mij het gevoel dat ik niets verkeerd kan doen of dat ik mij nooit slecht mag voelen. En het is niet respectvol naar mijn broer.
-
Erkenning zou fijn zijn maar ik vraag daar niet om. Iedereen heeft het al zwaar genoeg.
-
Ik heb mensen nodig die echt… meevoelen. Die zeggen: ‘Ook al ben ik nooit in die situatie geweest, ik zie u graag en ik voel met u mee.’ Dat is voor mij al voldoende.
-
Er zijn flyers van de zelfmoordpreventie over wat moet je doen, wat zijn alarmsignalen,... Als ik dat lees, dat zijn dingen die ik doe of weet. Ik heb soms wel een beetje bevestiging nodig hierover.
-
Waar ik vooral veel nood aan had was de bevestiging van: je bent wel goed bezig. Het is zolang aan de gang. En met uw verstand weet je dat wel. Mijn ma zei dat, de huisdokter zei dat. Maar je ziet niet altijd resultaat dus je begint echt wel te twijfelen.
-
Mijn huisarts, ls ik daar buiten kom, die laat mij mijn verhaal doen. Die gaf mij niet altijd gelijk of zo. Die spreekt mij soms een keer tegen maar ik krijg daar ook wel bevestiging, wat ik nodig heb… En tips, dat kreeg ik ook.
Erkenning van wie?
Als naaste merk je wellicht dat veel aandacht en steun naar het gezinslid dat aan zelfdoding denkt. Immers, niemand lijkt het moeilijker te hebben en meer zorgen nodig te hebben dan iemand die aan zelfdoding denkt.
Het suïcidale gezinslid voelt zich niet goed en is vaak wanhopig. Daarom is het voor hem of haar niet gemakkelijk om ook rekening te houden met de noden van de anderen. Toch kan het zijn dat erkenning van het suïcidale gezinslid voor de overige gezinsleden meer kracht biedt en het gevoel geeft dat ook het suïcidale gezinslid iets kan betekenen voor de jou en de andere gezinsleden, zonder zich hiervoor schuldig te moeten voelen.
Veel aandacht gaat naar de zorg voor het suïcidale gezinslid. Net als jij ervaren de overige gezinsleden veel impact. Hierdoor is het niet eenvoudig om ook nog ruimte en aandacht te hebben voor jou.
Je merkt dat iedereen in je gezin impact ervaart en dat iedereen het moeilijk heeft. Het voelt misschien ongepast om dan ook nog eens met je eigen problemen naar buiten te komen. Jijzelf als naaste vraagt weinig omdat je anderen wil ontzien.
Vrienden en familie hebben doorgaans het beste met je voor. Maar ook zij focussen vaak op de suïcidale persoon, waardoor je het gevoel hebt dat je niet steeds bij hen terecht kan. Jij wil de anderen misschien ook niet lastig vallen met jouw zorgen.
Hulpverleners worden meestal ingeschakeld om het suïcidale gezinslid bij te staan. Vaak vergeten ze hierbij de naasten of hebben ze geen tijd voor hen.
En toch is het niet meer dan eerlijk en rechtvaardig dat je als naaste erkend wordt voor de lasten die je ervaart en de inspanningen die je doet.
Deze erkenning is niet alleen prettig om te krijgen. Het geeft je het gevoel dat jij er ook toe doet. Je wordt je echt bewust van de ingrijpende situatie waar je in zit en je beseft dat het gepast is om zelf hulp te vragen en te krijgen.
Erkenning krijgen is prettig maar soms moet je er om vragen
Dit kan door je grenzen aan te geven of door verbindend te communiceren.
Gerelateerde artikels
Hulpverleners mogen de eerste stap zetten
Ik heb noden, maar kan ze moeilijk uiten
Kan er meer openheid zijn in mijn gezin?
