Britt
De vader van Aster heeft zelfmoord gepleegd toen ze 8 jaar was. Dat verlies is niet de enige oorzaak maar draagt wel bij aan haar zelfmoordgedachten die ze sinds haar 15de heeft.
het gezin
Want ons Aster heeft toen alles verteld van vroeger. En ze is eigenlijk heel, heel hard geweest voor mijn echtgenoot die zelfmoord gepleegd heeft. Want de oudste onderbrak haar en nam het op voor haar vader. Maar ja... dat laat sporen achter, bij ons allemaal.
de toekomst
Er is een gezegde: ‘Zeven arme jaren, zeven vette jaren’. Ik hoop dat volgend jaar de vette jaren aanbreken.
Nu gaat het beter. Maar ze moet nog zo veel doen. Studeren, een lief zoeken, … en dat betekent ook een risico op tegenslagen. En ik weet niet hoe ze daar gaat op reageren.
gevoelens
We hebben alle twee Facebook en dat vind ik goed. Als zij op kot zit, in die rechterkolom kun je zien hoe lang dat het geleden is dat ze op Facebook zit. Dan zie ik soms staan: 10 minuten, 5 minuten. En dan peins ik: oef. Raar hé, dat een mens zo moet leven soms hé.
erkenning krijgen
Mijn huisarts, ls ik daar buiten kom, die laat mij mijn verhaal doen. Die gaf mij niet altijd gelijk of zo. Die spreekt mij soms een keer tegen maar ik krijg daar ook wel bevestiging, wat ik nodig heb… En tips, dat kreeg ik ook.
steun krijgen
Ja, bij ons via de sociale dienst van het werk is er zo ook een maatschappelijk werker, dat is ook zo’n schat en die zegt ook: "Het gaat nu om wat jij nodig hebt, hoe voelt jij je?" Na dat gesprek denk ik: ‘Wow! Ik ben hier ook nog!’
zelfzorg
Dat is niet evident en ik ga zeggen, daar zijn heel veel gesprekken voor nodig geweest, daar is ook heel veel meditatie voor nodig geweest. daar is gebed voor nodig gewees. Echt proberen terug bij uzelf te komen en na te denken over de situatie.
Andere getuigenissen
Al meer dan 8 jaar is de mama van Hugo depressief. Het heeft een zware impact op alle gezinsleden. Langzaam maar zeker komt hij tot aanvaarding. Zijn vriendin en meditatie hebben hem hierbij het meest geholpen.
De laatste tijd gaat het niet goed met mama, dus ik weet eigenlijk nooit wat hoe het met haar gaat als ik thuis kom. Dat zit altijd in je achterhoofd ook als je onder vrienden bent.
Walter is vertaler en papa van een zoon en een dochter. Emma heeft borderline en ze is lesbisch. Een keer heeft ze zelfmoordpoging ondernomen. Emma doet haar best om te terug zin te krijgen in het leven. Maar het blijft een strijd.
Mijn dochter zei: “Ja, wij hebben altijd over heel veel dingen gepraat, maar nooit over het gevoel dat daarbij hoorde.” En dan had ik zoiets van: ja, dat is misschien wel waar. Dus wij hebben altijd het idee gehad dat wij open en over alles konden praten en er wordt hier ook dikwijls over van alles gepraat, maar dat is eigenlijk enkel de praktische kant.
Fransesco zit al een tijd in een vechtscheiding. Rob had het daar heel moeilijk mee. Hij heeft depressies, angstaanvallen. Rob praat niet makkelijk over zijn gevoelens. Zijn vader wist niet hoe slecht het met hem ging toen Rob een zelfmoordpoging ondernam.
Rob gaat lopen van elke communicatie, maar uiteindelijk is het gezin een belangrijke steunplek, maar hoe kan je dan die steun bieden? En, ik geloof ook dat open communicatie belangrijk is, hoe kan je dan iemand ondersteunen als je er niet kan over praten?