Hulpverleners mogen de eerste stap zetten
Naasten vertellen dat de hulpverleners (huisartsen, psychiaters, psychologen, sociaal werkers, etc.) van het suïcidale gezinslid, ook meer aandacht voor hen mogen hebben.
Naasten geven aan dat ze het aangenaam en zinvol vinden als hulpverleners als eerste en meerdere keren voorzichtig polsen hoe het met hen gaat en hulp aanbieden. Hierbij willen naasten vaak dat:
de hulpverlener de eerste stap zet
de hulpverlener aangeeft dat het normaal is dat de situatie ook voor de naasten zwaar is
de hulpverlener aangeeft dat hulp krijgen normaal is onder deze omstandigheden
dat de hulpverlener meerdere keren maar zonder aandringen hulp aanbied, ook al heb je eerder aangegeven dat hulp niet nodig is
dat de vraag echt is en dat er dus ook iets gebeurt als je om hulp vraagt
dat als de hulpverlener geen tijd of ruimte heeft, er begeleiding is naar andere hulpverlening
dat de vraag discreet gebeurt
Bijna alle hulpverleners weten dat je als naaste een zware impact ervaart én dat steun krijgen normaal is onder deze omstandigheden. Maar waarom is het voor hulpverleners vaak moeilijk om ook aandacht voor de naasten te hebben?
Suïcidegedachten eisen vaak alle aandacht op
De focus ligt op de patiënt/cliënt
Hulpverleners hebben geheimhoudingsplicht en bouwen een vertrouwensrelatie met het suïcidale gezinslid op
Naasten worden niet betrokken door overige gezinsleden
Er is geen of weinig contact met naasten (bv. op het werk of school tijdens consultatie)
Er is te weinig kennis over omgaan met naasten
Er is te weinig tijd en ruimte om ook met de naasten bezig te zijn
Soms worden naasten vergeten
-
Ik besef nu, als dochter van een papa die aan zelfmoord denkt en dus als naaste, dat het bijna niet anders kan dan dat ik steun nodig heb.
-
Van de verplegers en psychologen die voor papa zorgden, heeft nooit iemand gevraagd of ik hulp nodig had. Geen tijd en beroepsgeheim, veronderstel ik. En papa zelf blokt dat ook af. Nochtans ben ik wel degene die zorgt dat hij op zijn afspraak raakt.
-
De politie kwam enkele keren aan huis na een crisis of als mama plots weg was. Maar die zeiden vooral dat ik vriendelijk moest zijn en mij inhouden. Ik vond dat erg. Ik had wel wat meer begrip voor mijn situatie verwacht.
-
De mensen van de mobiele teams nemen mij en mijn zussen geregeld apart om te vragen hoe het met ons gaat.
-
Een ambulancier die mama kwam halen na een poging heeft aan mijn gevraagd of het met ging. Dat vergeet ik nooit. Maar voor de rest niemand.
-
Ook hier werd ik buitengehouden. Vroeger kwam er hulp voor mijn broer aan huis. Maar dat werd steeds geregeld als ik er niet was of ik moest naar mijn kamer. Dus daar had ik niets aan.
-
We hebben gezinstherapie gehad. Dat was wel goed maar ook daar draait het toch vooral om mijn zus, hoor. Echt zeggen wat ik wil, lukt daardoor nog niet met haar er bij.
-
Sommige hulpverleners die mijn broer bijstaan vragen wel hoe het met mij gaat. Ik zeg dan meestal 'goed'. En meer wordt er dan eigenlijk niet gezegd. Het zou wel iets meer mogen zijn.
-
De hulpverleners van mijn zus hebben ook aandacht voor ons. Ze nemen mij en mijn broer af en toe eens apart. En dan praten we er wel over dat het voor ons ook niet makkelijk is. Dat is fijn, ja.
-
We hebben veel uitleg gekregen over gender en transeksualiteit en zo. En dan vragen ze of wij nog vragen hebben. Maar dat gaat niet echt over hulp voor ons.
Als naasten mag je zeker ook aangeven dat je ondersteuning, een gesprek of hulp wenst.
Gerelateerde artikels
Laten we beginnen met erkenning
Ik heb noden, maar kan ze moeilijk uiten
Kan er meer openheid zijn in mijn gezin?
