Bestaat er professionele hulp voor mij?

Ik ben naar TEJO geweest. Dat was maar enkele keren, maar dat heeft wel geholpen.

Mama wilde niet dat wij er met anderen over spraken. Dus ik heb lang geen hulp gezocht. Tot nu. En dat help mij echt wel.

Papa wil geen hulp maar ik ben blij dat ik dat wel heb gedaan. Maar het voelt soms wel oneerlijk.

Nee, ik heb geen professionele hulp maar ik zou het misschien wel moeten doen. Maar mijzelf kennende, ga ik dat blijven uitstellen, tot het niet anders kan zeker?

Mijn ouders hebben voorgesteld om ook hulp te zoeken. Daarom ga ik naar een therapeut. Mijn zus wil nu ook naar die therapeut. Dat is wel niet zo fijn voor mij. Dus daar moeten we nog eens over praten.

Dat zou misschien helpen maar dan moet ik tegen mama zeggen dat het met mij ook niet zo goed gaat. Dat vind ik niet makkelijk.

Ik ga niet naar een therapeut of zo. Maar de mensen van de mobiele teams die thuis langs komen voor onze zus, helpen ook wel goed.

Thuis weten ze het niet, maar sinds kort ga ik naar het CAW (Centrum Algemeen Welzijnswerk). Dat was ook wel een moeilijke stap voor mij. Maar het doet mij goed.

Nee, voorlopig geen professionele hulp. De enige oplossing lijkt te zijn: dat het beter gaat met mijn zus en mama. Maar dat lukt nu niet... dus ik denk er wel over na. Ik moet mij daar zelf ook over zetten.

Ik heb contact gehad met lotgenoten en dan hoor je dat andere gelijkaardige dingen ervaren en dat je niet de enige bent. Ergens helpt dit wel.

We gaan misschien iemand verliezen die heel dierbaar is. En we hebben psychologische hulp nodig. Niet één keer dat we ons verhaal kwijt kunnen, maar regelmatig opnieuw…

En je wilt dat die steun tot bij u komt in plaats van dat je die steun zelf moet gaan zoeken… Maar meestal zult je het toch zelf moeten doen, zelf initiatief nemen.

Niemand leert jou eigenlijk om om te gaan met dit soort intense, problemen, die toch wel heel wat spanning teweegbrengen en een hele last leggen op het gezin.