Mijn gezin is niet meer hetzelfde

Mama is heel bezorgd en ze doet haar best om papa te helpen. Je ziet ook dat papa dat waardeert.

Ik heb toch het gevoel dat ik er door mijn ouders wat wordt buiten gehouden. Zogezegd om mij te ontzien. Terwijl het ook mij aangaat. Ik weet zelfs soms meer dan zij. Maar dat vertel ik hen dan weer niet, om mijn broer te ontzien.

Mama wordt er letterlijk ziek van. Die kan dat moeilijk aan. En papa, die houdt zich sterk of beter, kop in het zand.

Ik vrees toch wel dat mijn ouders uit elkaar groeien. Ze gaan  heel verschillend om met de situatie.

Voor mij en mijn broer is het soms allemaal te veel. Onze zus blijft dan bij mama, en wij gaan wat langer naar papa.

Mijn mama staat voor veel alleen en ze heeft veel stress. Ze heeft al zo veel aan haar hoofd. Dus ik ga haar ook niet onnodig lastig vallen met mijn problemen.

Ik begrijp als er veel aandacht naar mijn zus gaat, maar dan denk ik wel soms: 'hallo, ik ben er ook nog!'

Uren hebben ik, mijn broer en zusje op onze kamer gezeten. Zorgen maken, plannen maken, elkaar gerust stellen.

Eén van mijn zussen heeft het echt moeilijk met papa die zich slecht voelt. Ik maakt me eigenlijk ook wel zorgen om haar.

Vroeger deden ik en mijn zus veel samen. Maar wij gaan zo anders om met mama, dat het ook voor een breuk tussen ons heeft gezorgd.

Ons gezin is enorm veranderd. Als we nu praten of zwijgen, het is altijd omwille van mama.

Ja, dat is heel vermoeiend. En ik praat altijd met hem, want mijn man die kijkt gewoon naar zijn tv, die zegt: “Ik kan dat niet.” En hij weent. Zoals dinsdag, was hij thuis. Wat doet hij: Victor weent, hij begint ook te wenen. Ik kom thuis… Ja, hij is ook triestig en Victor is triestig, dus heb ik er twee om op te beuren. 

Je wil vooral niet dat het hele kaartenhuisje in elkaar stort want die emoties die zijn er duidelijk. Maar ja, we moeten als gezin inderdaad overleven en we mogen als ouders en als gezinsleden niet crashen.

Het is wel een feit dat we er allemaal een beetje… minder… rekbaar zijn, kort lontje, of ja, hoe moet je dat zeggen? En dan zegt Laura: “Ik zeg niets meer aan Raf. Die is direct boos.” Maar mijn man is niet echt boos, hij is correct. Maar voor haar is dat boos.

Maar je voelt soms wel aan in de gesprekken, door die emoties, door die spanning en die stress, dat inderdaad er niet veel zou moeten gebeuren voordat er ruzies ontstaan of wat dan ook. Het is ook in dat opzicht ook stukken voorzichtiger navigeren in dat hele gezinsgebeuren eigenlijk.