Ik en mijn partner (voor (plus)ouders)
Wanneer je kind aan zelfdoding denkt, grijpt dit in op je leven, maar ook op de relatie met je partner.
Misschien merk je dat dit net de relatie met je partner hechter maakt. Ouders van een suïcidaal kind geven echter ook aan dat ze minder:
- tijd en aandacht hebben voor hun partner
- met elkaar praten
- tijd samen doorbrengen om te ontspannen
- vaak intiem zijn
Je kan je daardoor schuldig of tekort gedaan voelen.
Partners merken ook dat ze op een andere manier naar de uitdagingen kijken en hoe ze hiermee (willen) omgaan. Terwijl de één de problemen liever op zichzelf verwerkt, wil de ander liever praten. Hierdoor kan het zijn dat je je onbegrepen, gefrustreerd, machteloos of alleen voelt.
In nieuw samengestelde gezinnen kunnen zich andere uitdagingen voordoen. Zo kan het zijn dat:
- de niet-biologische ouder zich minder betrokken voelt
- de niet-biologische ouder zich minder durft te bemoeien
- de biologische ouder schaamte voelt en vreest dat de relatie in gevaar komt
- het suïcidale kind de nieuwe gezinssituatie ervaart als oorzaak van de suïcidale gedachten
Hoe kan ik mijn gevoelens en noden kenbaar maken?
In onze toolbox zetten we je op weg om verbindend te communiceren
-
De situatie met mijn zoon heeft mij dichter bij mijn vrouw gebracht. De spanning in huis maakte dat we beter moesten afstemmen, naar elkaar luisteren... maar eerlijk, het had evengoed slecht kunnen aflopen.
-
Het begrip van mijn man is mij ook wel veel waard, dat die dat allemaal een beetje anders kan kaderen. Dus ik kan wel met hem praten maar hij kan dat ook beter loslaten.
-
Mijn man had ook verdriet omwille van zijn vader die overleden was. En ik wilde er ook voor hem zijn, als partner. En niet altijd Aisha, Aisha,…
-
Wij zijn daarin verschillend ja. Als mijn zoon terug uit de instelling komt dan is mijn man eerder van: “Ja, ja… Als hij maar niet hervalt.” Ik ben dan direct altijd heel blij, van: “Oh ja, het is goed. Komaan, wij kunnen voort!”
-
Bij ons heeft ieder zo zijn taak of zijn rol. Ik meer praktisch en mijn vrouw meer emotioneel. En dat gaat goed. Alhoewel, nu komt natuurlijk alles bij haar terecht. Maar ik weet niet of het nu, in deze crisissituatie, verstandig is om daar verandering in te brengen.
-
Ik heb een nieuwe partner en dat gaat eigenlijk super goed. Wij praten heel veel over Lisa en ik kan veel zeggen tegen hem, maar ik kan niet alles zeggen, dat gaat niet. Ik ben beschaamd dat mijn kind aan de drugs zit, beschaamd dat ze zich beschadigt. Hij heeft zelf ook kinderen en daar gaat alles heel goed mee.
-
Ik merk dan bij mijn partner, bijvoorbeeld, als ik van de kaart ben, dan is hij boos. Niet op mij, maar op Laura dan, omdat het door haar is dat ik van de kaart ben. Terwijl, ja, ik ben niet boos op Laura daarvoor. Maar goed, je stelt het verder uitpraten dan maar uit tot morgen.
-
Eerst niet. Als ik met mijn zorgen bij mijn man ging dan zei die altijd dat ik overdreef. Dus ik kon niet bij hem terecht. Totdat hij de signalen niet meer kon ontkennen en zag dat het echt erg was. Sindsdien hebben we elkaar terug gevonden en gaat het zelfs eigenlijk heel goed nu. Maar dat was dus niet altijd zo.
-
Ik kon daar ook niet met mijn man over spreken. Allez, ik kon dat wel, maar hij zag dat niet. Hij was daar nooit bij tijdens een crisis. Hij snapte ook niet dat dat zo zwaar was voor mij. Hij snapte ook niet dat dat zwaar was voor Ben. Hij dacht van: 'hij probeert hier wat aandacht te krijgen'. En dat helpt natuurlijk ook niet.