Waarom de weg naar hulp voor een suïcidaal gezinslid moeizaam kan zijn
Zelfdodingsgedachten kunnen samen gaan met psychiatrische aandoeningen zoals depressie, alcohol- en drugsverslaving, borderline, autisme, eetstoornissen, angstaanvallen, etc. Maar ook zonder deze aandoeningen kan een behandeling aangewezen zijn. Dit stelt naasten voor heel wat uitdagingen.
Om te beginnen is het hulpaanbod niet altijd toegankelijk en zit je met heel wat vragen:
Welk aanbod bestaat er en hoe neem je contact op?
Hoeveel kost het?
Is het goed bereikbaar en wat zijn de consultatie-uren?
Zijn er wachtlijsten?
Welke (combinatie van) zorg is het beste?
Is medicatie een goed idee?
Wat zijn de rechten van naasten en hoe worden zij betrokken?
Andere uitdagingen kunnen zijn:
Veel naasten zijn niet vertrouwd met of hebben weinig kennis van het zorgaanbod.
Er is een taboe rond geestelijke gezondheidszorg.
Overige gezinsleden of het suïcidale gezinslid hebben een negatieve houding tegenover geestelijke gezondheidszorg.
Diagnose, prognose en behandeling kunnen complex zijn en de nodige tijd vragen.
Als naaste word je soms niet voldoende geïnformeerd over of betrokken bij de behandeling.
Bij een opname verlaat het suïcidale gezinslid het gezin. Dit kan voor wat rust zorgen. Maar vaak keert het gezinslid ook naar huis terug. Deze veranderingen vragen steeds opnieuw een aanpassing van de naasten.
Het bezoeken van een psychiatrisch ziekenhuis kan als onaangenaam ervaren worden.
In heel wat gevallen kan medicatie aangewezen zijn. Dit kan gepaard gaan met bijwerkingen. Het kan helpen dit te bespreken met de arts.
Al deze ervaringen kunnen een zware indruk maken op jou als naasten. Maak dit, waar nodig, dus zeker bespreekbaar met de hulpverlener(s).
Toch is professionele hulp bijzonder belangrijk én waardevol in de zorg van je suïcidaal gezinslid.
-
Bij ons is dit allemaal taboe. Psychologische hulp zoeken ligt heel gevoelig bij ons. En ik sta er ook niet om te springen. Maar als ik mijn zus en mama zie, dan zullen we toch iets meer moeten doen, denk ik.
-
Ik weet niet zeker wat te doen. Als het slecht gaat met haar, verstoppen we scherpe dingen en medicatie en houden haar wat meer in de gaten.
-
Mama is een tijdje opgenomen geweest in een psychiatrisch ziekenhuis. Dat was echt nodig en zinvol. Al is het niet echt een leuke plek om te komen. Ik blijf daar persoonlijk liever weg.
-
Wij worden daarin goed begeleid en betrokken. En dat iedereen in ons gezin er voor open staat helpt ook veel.
-
Mama tot bij de hulpverlening krijgen, lukt mij voorlopig niet. Het is net alsof ik de enige ben die doorheeft dat mama hulp nodig heeft. Ik mis daarin steun van anderen.
-
Zij neemt ook medicatie. Dat helpt wel maar dat verandert ook haar karakter een beetje. Dan mis ik soms mijn echte zus.
-
In het ziekenhuis was het van: ‘We hebben Phaedra, Phaedra pakken wij, maar u staat daarbuiten en wij gaan hier meedelen wat wij vinden dat er nu met haar moet gebeuren.’ Ik had dan ook zo precies het gevoel van: ‘Ik ben Phaedra kwijt.' Dat gevoel hadden we.
-
We hebben dan achteraf besproken, als Phaedra in bed lag, dat we er allebei heel erg van geschrokken waren. En mijn vrouw zei van: "Nee, ik wil dat helemaal niet," en "Gaat zij in de psychiatrie gelukkiger zijn?" en "Wie weet wat ze daar doen?" en "Dan is ze helemaal alleen en dan is ze niet meer bij ons." en "Dat kan toch niet dat dat beter is voor haar?" Dus dat is heftig.
-
We zijn de week daarna terug gegaan met heel het gezin en de therapeut heeft dan een plan gemaakt. In het begin heeft de therapeut Bilal elke week gezien en dan om de veertien dagen telkens op woensdagmiddag. En wij, dus de ouders, op maandagavond. Ik zocht veel erkenning, doe ik het goed?
-
En ineens vroeg zij naar groepstherapie, zij vroeg dat zelf. Zij wou opgenomen worden en zij wou groepstherapie. Dat was heel positief.
-
Ik had nood aan iets positief. En dan heeft iemand die daar werkt, dat was toevallig wellicht, vier jongeren uitgenodigd die ooit in opname geweest zijn en die nu eind de twintig, begin de dertig zijn, om eens hun verhaal te doen… Maar mannekes toch, zo goed, daar heb ik toen ongelooflijk veel aan gehad.
-
Ik heb hem gestimuleerd om zeker bij de therapeut te blijven gaan zolang dat dat hem deugd doet. En dan heeft de therapeute : "Ja, dit gaat een beetje mijn petje te boven. Ik ga er een psychiater bij vragen. En ga ook al eens naar de huisarts. Ga ook al eens in school zeggen hoe moeilijk het echt is." En toen begon ik schrik te krijgen van: oei, het is toch blijkbaar ernstiger dan dat ik zelf dacht.
